تا حالا دلت برای اصفهان تنگ شده؟! یک شب زمستانی ، پیرمردی ریشو زیر طاقهای 33 پل برایت گیتار بزند و بخواند :" مستی هم دیگه درد منو دوا نمی کنه" و بی قید و رها از تمام خواسته ها و دست یافته ها و دست نیافته های زندگی ات ، در مزه مزه کردن یک لیوان شراب ناب غرق شوی. گیج و گیج و گیج تر شوی ، در حالیکه از همه طاقهای پل نور می بارد

آن شب همه چیز و همه کس مساوی اند. حتی پیش از آنکه پایان فرا رسیده باشد - "که همه در پایان مساوی بودیم"- که همه در پایان مساوی بودیم. می نوشی و می نوشی و می نوشی و می نوشی... که مستی هم دیگر درد تو را دوا نمی کند

پیرمرد (آمریکایی ؟) گیتار می زد و به فارسی می خوند :"مستی هم دیگه درد منو دوا نمی کنه" ـ
شاید چون هیچ وقت مست نکرده بودم نمی فهمیدم چی می گه. حالا می فهمم. به کجا باید رسیده باشی که سیاه-مستی هم دیگه دردت رو دوا نکنه ... ـ

ایران ای ویران زشت من، تیره از تو سرنوشت من

و کلام را در فیس بوک به روسپیگری انداختند

گاهی داری مسیر مستقیم و صافی را جلو می روی. همه چیز درست و ساده است ، ولی وقتی چند سال بعد از دور به آن نقطه نگاه می کنی ، مثل پرتگاهی پر شیب و پر پیچ و ناهموار و مخوف به نظر می اید ، که حتی نمی توانی بفهمی چگونه روزی در آن ایستاده بودی

کار عقب افتاده که دندان درد نمی شناسد

باید ایستاد و مواضع محکمی اختیار کرد. هیچ دلیلی برای با هم خندیدن وجود ندارد